Cytaty z tagiem tłum. Maciej Błahuszewski (najlepsze)

Makoto: To wir. Jego kształt przyjmują galaktyki, tajfuny, a nawet struktury biomolekularne. Natura uwielbia ten wzór.

Hibiki: Osoba, którą myślałem, że jestem, to nie byłem ja. Stałem się sobą, dopiero gdy się pojawiłaś. Jestem sobą dzięki tobie.

Kai: Nagrywajcie, co chcecie. Tak, żeby wszyscy mogli zobaczyć, jak żałośni jesteście!
Liderka Grabarzy: Im więcej odsłon pod naszymi wrzutkami, tym więcej pieniędzy na koncie.

Ryuji Ayukawa: Ten mi się podoba. Kto to mógł... Ach. Lepiej myśleć w ciszy.

Yatora Yaguchi: Dzięki sztuce mogę wyrazić to, czego nie wyrażę słowem. Gdy odkryłem w sobie tę pasję, dostrzegłem, jak interesujący jest nasz świat.

Yu Ominae: W dupie mam losy ludzkości. Nic mnie nie obchodzą! Świat jest p***... ale mam w nim swoje miejsce. Przyjaciół, rodzinę! Robię to dla nich!

Yotasuke Takahashi: Ja po dzisiejszej sesji wracam do domu i gram w łóżku w Pokémony.

Suzuko Kawahara: Za dużo grasz w gry. Radzę więcej czytać i rozmawiać z ludźmi.

Masako Saeki: Gdy pozbędziesz się strachu przed popełnieniem błędu, wówczas techniki, które poznałeś, i zdobyta wiedza, oraz samo malowanie poprowadzą cię naprzód ku lepszemu.

Yatora Yaguchi: Co ja ze sobą robię? Próbuję poprawić sobie kiepski nastrój, przedawkowując kofeinę. Jakie to smutne...

Rei Furuya: Każdy popełnia błędy. Ważne jest, żeby się na nich uczyć i wyciągać wnioski.

Rei Furuya: Dobrze jest móc się czasem zebrać w kupie. Pobyć wśród ludzi, pośmiać się.

Masako Saeki: Czy to nie oczywiste, że gdy coś kochamy, to skupiamy się na tym i robimy wszystko, by być w tym jak najlepsi?

Toru Amuro: To niezła zabawa. Mając trzy prace, wiele się uczę. Każda z nich pomaga mi osiągnąć jakiś cel.

Makoto: Odwieczny cykl zniszczenia i narodzin... Od wielkiego wybuchu przed czternastoma miliardami lat pierwiastki budujące nasze ciała ulegają stałej przemianie. Stają się gwiazdami. W nich wypalają się i umierają, wyrzucane w przestrzeń. W niej spotykają się i łączą na nowo, by znów się rozpaść. Kiedyś, gdy nasz świat dobiegnie kresu, a Ziemia przestanie istnieć, spotkamy się wszyscy raz jeszcze. Jako część bezmiernej pustki.

Azusa Enomoto: Łapanie płatków przynosi szczęście. Jeśli złapiesz trzy, zanim opadną na ziemię, spełni się twoje życzenie.

Yatora Yaguchi: Zawsze będę musiał dostosowywać się do jakichś wymagań, a wartość dzieła zmienia się zależnie od patrzącego.

Yu Ominae: Bez względu na postęp techniczny ludzie nie mogą się mierzyć z siłami matki natury. Nawet gdy uważają się za równych bogom.

Yatora Yaguchi: Przypomniałem sobie, że chyba cię nie znoszę.

Haruka Hashida: Różnym ludziom mogą podobać się różne rzeczy. Nie każdemu najbardziej smakują te dania, które są najdroższe.

Yu Ominae: No jak to mówią: „komu w drogę, temu sucha buła”.

Mayu Oba: Masz jaja jak arbuzy, że to zrobiłeś!

Bowman: Ziemia może w jednej chwili usunąć wszelką pamięć o ludzkich osiągnięciach, jakby te nigdy nie powstały. Nie przetrwa nawet miłość i nienawiść. Dzieła natury przetrwają jednak po kres. Z nami zniknie jedynie drobna ich część. Dlatego powinniśmy wszyscy chodzić po tej planecie. Zachwycać się krajobrazami takimi jak ten. Ale większość o tym zapomina. Wolimy patrzeć w dół. Wykopywać z ziemi bogactwa minionych wieków. Wydobywamy starożytne cuda, by zyskać przewagę bojową. Zmieniamy je w broń. A potem zwracamy ją przeciwko naszemu rajowi.

Yatora Yaguchi: „Wystawa Picasso”? Dlaczego ludzie wciąż się nim zachwycają?

Yu Ominae: Chcesz zbudować świat pod siebie?! Z tobą w roli Boga i zbawcy w jednej osobie?! Nie wiem, czy zdajesz sobie sprawę, ale Bóg to tylko wymówka stworzona przez ludzi, by wypierać się swoich uczynków! Nie jesteś Bogiem, młody... Jesteś człowiekiem! To, co spotyka nas w przyszłości... zależy wyłącznie od nas samych!

Haruka Hashida: Coś, co dla świata nie ma wartości, dla ciebie może być bezcennym skarbem.

Hibiki: To kurze jajo. Takie samo jak to, które trzymałaś. Je trzeba jeść, a nie miażdżyć w ręce.

Kazami: Powiedz, Furuya. Popełniłeś kiedyś jakiś błąd?
Rei: No jasne, na przykład... na przykład, yyy... eee...
Kazami: Dobra, nieważne.

Yatora Yaguchi: Poprawianie testów, projektów i zadań, bujanie się z kumplami na mieście, jedno i drugie jest jak praca domowa. By ją odrobić, muszę pracować ciężej od innych. To dlatego osiągam takie wyniki. Nie jestem żadnym geniuszem. Gdy ludzie mnie chwalą, czuję w środku pustkę. Czuję, że nie chodzi im o mnie. Nie wiem dlaczego.

Yu Ominae: Potrzebna mi tu jesteś jak zęby w dupie.

Rei Furuya: Wciąż o tym myślę... Akai Shuichi. Chciałbym zapomnieć. Chciałbym odpuścić.

Midori Kuriyama: Nie broń klienta na chama, pójdzie lepiej, gdy weźmiesz szama!

Yatora Yaguchi: Nie ma sensu mówić czegoś komuś, kto nie jest gotowy tego wysłuchać.

Fine: Uratowałaś mnie przed samą sobą. Proszę cię, nie uciekaj tak jak ja.

Yatora Yaguchi: Nie mam wrodzonego talentu. Nie mam też oka do sztuki. Bez konkretnego celu zazwyczaj się gubię. Boję się wyrażać opinię. Chyba że ją przygotuję. Innym może imponować to, co osiągnąłem, ale dla mnie bardziej imponujące jest robienie tego samego bez wysiłku. Większość ludzi byłaby dużo lepsza, gdyby tak samo się starali.

Mayu Oba: Dzieło jest skończone dopiero wtedy, gdy mu się oddasz.

Maru Mori: To żaden talent. Myślę o obrazach więcej niż inni. To ciężka praca, nie talent. No, a poza tym, zanim zaczęłam, musiałam też poznać wiele technik malarskich. Gdy ludzie mówią, że mam talent do malowania, brzmi to tak, jakby obrazy malowały się same.

Yatora Yaguchi: Dobra, chłopaki, będę leciał. Wpadnijcie jutro do szkoły, zobaczyć, jak w głębokiej dupie jesteście.