Become
my son!
Cytaty z „Nana” (TV, 2006)
Filtry
Nana (TV, 2006)
Nana Ōsaki: Chyba nigdy tego nie spostrzegłaś, ale każdy twój krok niósł siłę tajfunu, który mieszał w moim sercu.
Nana Komatsu: Przepraszam, że byłam taką egoistką. Wątpię, czy kiedykolwiek mi wybaczysz, ale nigdy nie zapomnę tych sześciu miesięcy, które spędziłyśmy razem. Świadomość, że nie będziemy się już widzieć, przepełnia mnie smutkiem... jednak nie wiem, co mam robić. Zadebiutuj jak najprędzej... Wedrzyj się na szklany ekran, bym mogła cię widzieć. Bez względu na to, kogo pokocham, zawsze będziesz moją jedyną bohaterką. Nie znam równie wspaniałej dziewczyny jak ty. Nie znam i nie poznam…
Nana Komatsu: Upływ czasu wymazał przeszłość i uzdrowił rany w ludzkich sercach. Ale są rany, które nigdy się nie zagoją. Ten pokój jest dokładnie taki sam jak kiedyś. Czas zatrzymał się.
Nana Ōsaki: Ludzie mówią, że kłótnie kochanków umacniają ich miłość. Jednak kłótnia jest również pojedynkiem między dwojgiem ego. Szczerość bowiem nigdy nie doprowadzi ludzi do porozumienia. Być może nie uda ci się uniknąć cierpienia w przeciągu całego życia, możesz jednak oszczędzić go bliskim. Tak mi się zdaje.
Reira: Z każdą chwilą na nasze plecy padają kolejne krzyże. Są tak ciężkie, że człowiek nie jest w stanie dalej przeć naprzód! Dlatego musisz znaleźć osobę, która pomoże ci nieść ten ciężar.
Yasu: Musisz coś zrozumieć. W tym świecie sprawiedliwość nie zawsze zwycięża. Jeśli nie chcesz przegrać, musisz być silny. Silny i przebiegły.
Yasu: Posłuchajcie... Zamiast zaglądać do cudzego ogródka, lepiej pielęgnujcie własne kwiatki, łajdaki
Nana Ōsaki: Nasze marzenia w końcu miały się spełnić. Jednak marzenia, za którymi gonimy i rzeczywistość, która podąża za nami są jak linie równoległe – nigdy się nie spotkają.
Reira: Gdy stajesz z kimś twarzą w twarz, to tak jakby rzucić wyzwanie sobie. Unikanie cudzego wzroku to przyznanie się do porażki. Ja zaś nie zamierzam przegrać.
odcinek 1
Nana Komatsu: Miałam ochotę się rozpłakać. Sama nie wiem czemu. Od jej dłoni biło takie ciepło, że rozgrzewało mi nawet serce.
Nana Komatsu: Pamiętasz dzień, w którym spotkałyśmy się po raz pierwszy? Za oknem padał śnieg, a pociąg to ruszał z miejsca, to zatrzymywał się, a do Tokio dojechał po pięciu godzinach. Mimo to nie nudziłam się. Cały czas nawijałam o sobie, a nigdy nie spytałam o ciebie. Teraz wiem, że z premedytacją unikałaś rozmowy na swój temat.
Nana Komatsu: Hej, Nana. Pamiętasz dzień, w którym spotkaliśmy się po raz pierwszy? Jestem przesądną dziewczyną, więc wierzę, że to było przeznaczenie. Możesz się ze mnie śmiać.
odcinek 2
Nana Komatsu: Zamierzam zakochać się na nowo. Muszę się zakochać. Chcę kochać i być kochaną, a moje stare ja odesłać w niepamięć.
odcinek 5
odcinek 6
Nana Komatsu: Wiesz, Nana. Pamiętam cię stojącą nad brzegiem rzeki, wpatrzoną w wodę, która mieniła się kolorami tęczy. Nuciłaś pod nosem pewną melodię. Czy mogłabym posłuchać jej raz jeszcze?
odcinek 7
Nana Komatsu: Vivienne. Sex Pistols. Seven Stars. Kawa z mlekiem i tarta truskawkowa. Oraz kwiat lotosu. Nana miała swój styl. Wywierało to na mnie ogromne wrażenie, bo sama żyłam jak w kołowrotku.
Nana Komatsu: Gdy po raz pierwszy przybyłam do Tokio, wszędzie doszukiwałam się problemów. Czy wyjdzie nam z Shōjim? Czy poradzę sobie całkiem sama? Nie obawiałam się jedynie mieszkania z Naną. Sama nie wiem czemu. Trudno mi ubrać to uczucie w słowa.
Nana Komatsu: W najśmielszych snach nie przypuszczałam, że przyjdzie nam się spotkać po raz wtóry. Znałam jedynie jej imię.
odcinek 8
Nana Komatsu: Wbiegłam szybko na siódme piętro, a gdy otworzyłam drzwi, ujrzałam Nanę śpiącą przy piecyku, mimo że koce już dawno zostały dostarczone. Wiesz, Nana. Wyglądałaś jak zbłąkany kot. Dziki i dumny. Lecz ja dostrzegłam ranę w twoim sercu. Myślałam, że wszystko jest okej. Nie zdawałam sobie sprawy z tego, że cierpisz.
odcinek 9
Nana Komatsu: Rzeczywiście nie mogłam zapomnieć tej nocy. Piosenka nie miała słów, więc Nana śpiewała, co jej przyszło do głowy. Stałam tam jak zaklęta. Zakochałam się w jej głosie. Stół był dla niej sceną, telefon mikrofonem, a księżyc reflektorami. Jedynie Nana potrafiła stworzyć tak magiczny nastrój. Wierzę w to aż po dziś dzień.
Nobu: Niezłe! Jestem pod wrażeniem! Będzie z ciebie idealna żonka, Nana! Może i nosicie to samo imię, ale ty jesteś zupełnie inna!
Ōsaki Nana: Wielkie dzięki. A tak dla twojej informacji, to ja gotowałam.
Nobu: Serio? Właśnie miałem pytać, co takie przesolone.
Ōsaki Nana: Wielkie dzięki. A tak dla twojej informacji, to ja gotowałam.
Nobu: Serio? Właśnie miałem pytać, co takie przesolone.
Nana Komatsu: Jestem taka szczęśliwa. Wszystko toczy się po mojej myśli. Od kiedy przyjechałam do Tokio, wszystko idzie po mojej myśli. Mój dobry nastrój nie ucierpiał nawet przy przeprowadzce. Wierzę, że wszystko będzie dobrze. Ale to dziwne. Mamy kompletnie różne charaktery, a mimo to... dobrałyśmy się jak w korcu maku.
Nana Komatsu: Mamy tak mało czasu, by uchwycić to, co najcenniejsze. Dlaczego tak jest? Czego tak naprawdę pragnę? Życia u boku Shōjiego? Modnych ciuchów? Bibelotów do mieszkania? Wszystko jest ważne, ale dla mnie to nadal mało. Skąd u mnie taka... zachłanność?
Nana Komatsu: Rozumiem. Ale w jaki sposób mam udowodnić, że jest dla mnie wszystkim? Ten związek pełni ważną rolę w moim życiu.
odcinek 10
Nana Komatsu: Tamtej nocy mieliśmy wspaniały koncert pod gwiazdami. Sąsiedzi zaczęli schodzić się ze skargami. To było do przewidzenia.
Nana Komatsu: Teraz jestem tego pewna. To, co czułam do Nany, było swego rodzaju miłością. Mimo że jestem dziecinna, a to nie mogło zaistnieć w realnym świecie, Nana podarowała mi jeden z najsłodszych snów podobny do pierwszego zauroczenia.
odcinek 11
Nana Komatsu: Po miesiącu obecności w Tokio moje szczęście dobiegło końca.
Nana Komatsu: Hej, Nana. Nadal uważasz, że nie masz domu? Ten stół przy oknie... te krzesła... te wspólnie spędzone chwile... To jest dom.
odcinek 12
Nana Komatsu: Gdyby Nana była facetem, zakochałabym się w niej bez pamięci. Wtedy często o tym rozmyślałam. Jednakże naówczas skończyłyby się wyłącznie szczęśliwe chwile. Bowiem miłość i cierpienie stanowią jedność. Aż zaczynasz zapominać się w bólu.
Nana Komatsu: Odchodzę od tematu, ale spróbujcie mnie zrozumieć. Od dziecka marzyłam, aby zostać przecudną panną młodą. To jedyne, czego tak naprawdę pragnęłam.
Endō Shōji: Nie powinienem uciekać jak tchórz, Satō Koichi!
Satō Koichi: Hm?
Endō Shōji: Nie, mówiłem do siebie.
Satō Koichi: Serio? To nie wołaj ludzi po imieniu.
Satō Koichi: Hm?
Endō Shōji: Nie, mówiłem do siebie.
Satō Koichi: Serio? To nie wołaj ludzi po imieniu.
odcinek 13
Nana Komatsu: Tamtej nocy, gdyby nie Nana, utopiłabym się w rzece. Jestem tego pewna.
odcinek 14
Nana Komatsu: Mimo że nastał już maj, noce dalej były chłodne. Pogoda wariowała jak w moim rodzinnym mieście. Do tej pory naiwnie sądziłam, że w Tokio zastanę ciepło.
Nana Komatsu: To wszystko, co mogłam powiedzieć. Wsłuchałam się w piosenkę, którą Nana nuciła pod nosem. Jej wzrok był taki czytelny... Czułam, że tęskno jej do zaśnieżonych gór, niźli do miasta, w którym nie widać gwiazd. To prawda, że jestem przebiegła. Shōji nie był jedynym powodem, dla którego tam sterczałam. Nie byłam ideałem... choć na takiego się kreowałam, gdyż chciałam uniknąć nienawiści ze strony Nany.
Nana Komatsu: Następny dzień przeleżałam w łóżku, zupełnie jak chora. Zabijałam czas. Nie mogłam myśleć o niczym innym, chodź wiedziałam, że musiałam odciągnąć od tego swoją uwagę. Na nic nie miałam ochoty. Wciąż śniłam o Shōjim.
Nana Komatsu: Teraz, gdy o tym myślę, mogę stwierdzić, że nigdy potem nie miałam tyle szczęścia, co wtedy. Było to jak dar przesłany przez Boga specjalnie dla mnie. Tamte dwa bilety.
Znalezionych cytatów: 58
