Cytaty z tagiem „praca” (najlepsze)

Yukino Yukinoshita: W rozwiązanie problemu trzeba włożyć dużo ciężkiej pracy. Tylko ktoś, kto ciężko pracuje, ma prawo być zazdrosny o czyjś talent. Ludzie ponoszą porażki, bo nie rozumieją, jak wiele pracy trzeba włożyć, aby osiągnąć sukces.

Takumi Fujiwara: Dopóki nie masz prawdziwej pracy, wciąż jesteś dzieckiem.

Gifso: Ciężka praca nigdy cię nie zdradzi!

Cherry: Jakiego rodzaju ma to być praca?
Ataru: Nie mam wygórowanych wymagań. 10 000 jenów za godzinę, w otoczeniu kobiet, niezbyt ciężka, przynosząca satysfakcję. Najlepiej gdzieś w pobliżu. Do tego darmowe posiłki i żadnych nadgodzin. Przerwy w pracy co najmniej dwugodzinne. Do tego popołudniowa herbatka. Pracuję, kiedy chcę. Wakacje opłacane przez firmę. Do pensji wliczane też zwroty za koszty utrzymania i opłacenie mieszkania, no i oczywiście premia.

Chichi: Potężny wojownik, który ma normalną, przyzwoitą pracę. I to się właśnie nazywa mężczyzna.

Zeff: Do niczego nie dojdziesz jedynie ciężką pracą.

Matka Tetsurō: Czemu podniosłeś tę monetę?! Posłuchaj mnie uważnie, Tetsuro. Nie chcę, żebyś spodziewał się pomocy od innych. Zaciśnij zęby i pracuj. Każdy musi pracować, jeśli chce być zdrowy i mieć pieniądze.

Yang Wen-li: Każdy musi okazywać lojalność wobec tych, którzy im płacą. Ja też taki byłem. Pieniądze to nie tylko kawałek papieru, to również łańcuch wiążący ludzi.

Nana Komatsu: Jeśli będę spragniona, mogę kupić kawę za 120 jenów. Jednakże wolałabym ją wypić w przytulnej kafejce. Chciałabym mieć ładne mieszkanie, chodzić w modnych ciuchach, chodzić do kina na najnowsze hity, mieć najnowszy model komórki, zrobić prawo jazdy, wyjeżdżać za granicę. Ale najpierw muszę mieć pracę. Trzeba się w końcu postarać. Jeśli będę myśleć o marzeniach, praca sprawi mi większą frajdę. Czy to wystarczy? Chciałabym tak wiele, ale nie mam nawet siły, by się podnieść. Błagam tylko o jeden mały cud.

Wynajęty mistrz: Użyłeś pięści tygrysów na grzbietach ryczących smoków rozdzierających tysiące opadających kwiatów! To najpotężniejsza z sekretnych technik mojej szkoły! Kim ty, u diabła, jesteś?!
Sebastian: Jestem kamerdynerem rodziny Phantomhive. Byłoby hańbą nie znać czegoś tak elementarnego.

Kogoro: Sprawa wzywa... Kogoro Moriego, detektywa pierwszej klasy!
Ran: Pierwszej klasy... Chyba podstawówki.

Masako Saeki: Czy to nie oczywiste, że gdy coś kochamy, to skupiamy się na tym i robimy wszystko, by być w tym jak najlepsi?

Toru Amuro: To niezła zabawa. Mając trzy prace, wiele się uczę. Każda z nich pomaga mi osiągnąć jakiś cel.

Yatora Yaguchi: Sporo się bawiłem i uczyłem. Myślałem, że spędzam swoje życie całkiem efektywnie. Ale kiedy wciągnąłem się w sztukę, to choć wcześniej sądziłem, że nie da się z tego wyżyć, po raz pierwszy w życiu zacząłem z przyjemnością się do czegoś przykładać.

Kō Yamori: Wciąż jestem dzieckiem. Nie wiem, jak działa świat dorosłych. Zdaję sobie sprawę, że jeszcze wielu rzeczy nie rozumiem. Ale to nie są normalne sprawy dorosłych, prawda? Nie możesz pozwolić, by twój szef pomiatał tobą o każdej porze dnia lub nocy! Jest druga nad ranem! A jeżeli nie umiemy się wpasować, to równie dobrze możemy się zabawić, racja?

Hang Zang-Ching: Szkolne stopnie, oceny pracowników i zarobki. Kiedy zobaczysz te liczby, bez względu na pewność siebie, przytłacza cię ciężar rzeczywistości.

Nagi: Myślałem, że miałyście nic nie jeść.
Sachi: Przecież nie będę odmawiać jedzenia.
Erika: A jedzenie to mój zawód.

Kintarō Ōe: Może i jestem głupi, ale przed wspaniałym wschodem słońca zawsze jest ciemno! Wykonam każde zadanie, jakie mi dasz, nieważne, jak obrzydliwe, i wykonam je z przyjemnością! Nawet nie chcę pieniędzy! Chcę tylko szansy! Budda czeka tylko trzy razy!

Misty: Mówiłeś, że jesteś zbyt słaby, by pracować!
Ash: Jestem zbyt słaby, żeby pracować, ale bitwa Pokémonów to nie praca.
Brock: Co za postęp. Przynajmniej buzia mu pracuje.

Kyoji Arakawa: Musisz zrozumieć, że rakugo jest branżą polegającą na zadowalaniu widowni, która przyszła cię oglądać. Jeżeli nie potrafisz zadowolić nawet jednej osoby w twojej obecności, nie nadajesz się do tego zawodu.

Kana: Czy to nie wspaniałe? Już w wieku sześciu lat interesowałam się karierą medyczną.
Reimi: Bardziej ciekawi mnie, co sprawiło, że chciałaś zostać detektywem.
Hibiki: A po lekarzu chciałaś zostać uzdrowicielką?
Kana: Nie... Potem chciałam być pilotem, baristą oraz zapaśnikiem zawodowym!

Hideo Azuma: Jak byłem bezdomny, zachciało mi się pracować. Jak zostałem pracownikiem fizycznym, zachciało mi się być artystą.